مقایسه تأثیر آموزش خواندن و آموزش سنتی زبان درمانی بر زبان درکی و بیانی کودکان مبتلا به نشانگان داون

هدف: با توجه به اینکه کودکان مبتلا به سندرم داون دارای تأخیر شدید رشد زبانی بوده و به نظر نمی رسد که زبان درمانی با تکیه بر مسیر شنوایی ـ واجی تأثیر مطلوبی در رشد مهارت های زبانی این کودکان ایجاد کند، لذا پژوهش حاضر به مقایسه تأثیر آموزش خواندن و آموزش سنتی بر زبان درکی و بیانی کودکان مبتلا به سندرم داون 4 تا 10 ساله با بهره هوشی 40 تا 60 می پردازد. روش بررسی: در این پژوهش شبه تجربی و مداخله ای با استفاده از نمونه گیری در دسترس و ساده و بر اساس معیارهای لحاظ شده، از کلینیک های توانبخشی نوید عصر تهران، رضوان شهریار، احسان کرج و انجمن سندرم داون کرج 20 کودک مبتلا به سندرم داون از میان 96 کودک سندرم داون انتخاب و به صورت تصادفی تعادلی به دو گروه 10 نفره تخصیص یافتند. گروه اول تحت آموزش خواندن از نوع کل خوانی و گروه دوم تحت آموزش سنتی به مدت شش ماه، سه جلسه در هفته و هر جلسه پانزده دقیقه قرار گرفتند. شرایط زبانی هر دو گروه به صورت پیش آزمون و پس آزمون در زمینه بهره های زبانی درکی با استفاده از آزمون رشد زبان فارسی سنجیده شد. داده های حاصل با استفاده از آزمون های آماری کولموگروف - اسمیرنوف، تی ـ مستقل و تی ـ زوجی مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها: هر دو گروه پیش از آموزش در تمام بهره های زبانی اعم از زبان درکی (p=0/452)، بیانی (p=0/1) و گفتاری (p=0/428) شرایط یکسانی داشتند، اما پس از آموزش شرایط زبانی گروه خواندن در هر سه متغیر فوق، یعنی زبان درکی (p=0/043)، بیانی (p<0/001) و گفتاری (p<0/001) نسبت به گروه دیگر به میزان معنی داری رشد و پیشرفت بیشتری نشان داد. نتیجه گیری: آموزش خواندن به روش کل خوانی نسبت به آموزش سنتی تأثیر بهتر و بیشتری بر بهره زبان درکی، بیانی و گفتاری کودکان مبتلا به نشانگان داون می گذارد. به عبارتی بررسی فنوتیپ رفتاری و شناختی کودکان داون نشان می دهد که مسیر بینایی بیشتر از مسیر شنیداری، یادگیری زبان گفتاری را تسهیل می کند و می توان با رویکرد آموزش استعدادها بهترین نتایج را بدست آورد.